2. Drugi rok

- Czy ktoś widział Severusa? – zapytała po raz setny tego dnia Lily. Severus Snape był jej najlepszym przyjacielem, jeszcze z czasów dzieciństwa. To właśnie on uświadomił ją, że jest czarownicą i opowiadał o świecie magii. Potrafili razem znikać na długie godziny i rozmawiać. Początkowo Lily słuchała jego opowieści o świecie czarodziejów: o Ministerstwie Magii, Azkabanie, dementorach, Hogwarcie. Później chłopak zaczął jej się zwierzać ze swoich problemów rodzinnych. Zrozumiała, że nie miał on łatwego życia i lubił się z nią spotykać, żeby choć na chwilę wyrwać się z domu.

Tego dnia, Lily była umówiona z Severusem w bibliotece na wspólną naukę, jednak on się nie zjawił. Dziewczyna była z tego powodu bardzo zaniepokojona, gdyż zawsze dotrzymywał słowa i zjawiał się w umówionym miejscu. Czekała na niego przez pół godziny, po czym zaczęła się o niego martwić i postanowiła go poszukać.

W pewnym momencie zauważyła grupkę Huncwotów bawiących się na szkolnych błoniach.

- Cześć, widzieliście może Severusa? – zapytała i ich.

- Masz na myśli tego Ślizgona z tłustymi włosami, którego wysłaliśmy do Zakazanego Lasu? – zapytał Syriusz nie przerywając wymachiwania kijem. Lily zesztywniała. W głowie zaczęło jej buzować.

- Zrobiliście CO? – wykrzyknęła wreszcie wściekła.

- Luzik, Lily, Hagrid zna Las jak własną kieszeń, nic złego mu się nie stanie… Niestety – powiedział James, nawet na nią nie patrząc.

- Lily ma rację, tym razem trochę przesadziliście – powiedział stojący na uboczu Remus.

- Trochę?! Której części słowa ‘zakazany’ nie rozumiecie? To niebezpieczne miejsce! – krzyczała coraz bardziej zdenerwowana Lily. Chłopcy w końcu przerwali zabawę i spojrzeli na dziewczynę. Nastała cisza, podczas której rudowłosa piorunowała wszystkich wzrokiem.

- Wiesz, że jak się denerwujesz, to twoja twarz ma taki sam kolor jak włosy? – odezwał się w końcu James. Ręka dziewczyny automatycznie wystrzeliła w stronę jego policzka. Syriusz niepewnie cofnął się o dwa kroki.

- Twoja teraz też! Jeżeli już nikt więcej nie chce oberwać, to powiedzcie, co dokładnie zrobiliście Severusowi – wysyczała groźnie mrużąc oczy.

- Auu… Powinnaś zapisać się na jakiś kurs panowania nad emocjami – mruknął James rozmasowując piekący policzek.

- Nie zmieniaj tematu Potter.

- Och, po prostu powiedzieliśmy dość głośno, że na skraju lasu zakwitł miłokrzew, a jak wiadomo, jego kwiaty sprawiają, że osoba, która je dostanie, przez cały dzień myśli o osobie, która je jej podarowała, oczywiście w samych superlatywach. My tego nie potrzebujemy, bo i tak dziewczyny za nami szaleją, ale najwyraźniej Smarkerus chce kogoś poderwać – powiedział Potter z krzywym uśmieszkiem. Jego koledzy się cicho zaśmiali.

- I co dalej? – warknęła Lily.

- To wszystko. Poszliśmy sobie, a on wszedł do Zakazanego Lasu. Nie nasza wina, że jest taki głupi. Jak się zacznie ściemniać, to powiemy Hagridowi, że widzieliśmy jak jakiś Ślizgon łamie zakaz i włazi do lasu.

- Jesteście chyba najbardziej lekkomyślnymi osobami na całym świcie! Nie bez powodu ten las nazywa się Zakazanym! Może gdybyście uważali na lekcjach, to wiedzielibyście, jakie niebezpieczeństwa w nim czyhają! A teraz pójdziecie ze mną do Hagrida i powiecie mu co się stało! – wykrzyczała wściekła Lily, uderzając każdego z Huncwotów palcem w klatkę piersiową.

- Kurs panowania nad emocjami – mruknął pod nosem James. Syriusz się cicho zaśmiał, a Lily udawała, że nic nie słyszała.

Ruszyli razem w stronę chatki gajowego. Lily szła na końcu, raz po raz dźgając chłopaków różdżką w plecy, żeby przyspieszyli i nie myśleli o ucieczce. Hagrid akurat zajmował się jakimiś roślinami w ogrodzie, ale kiedy zobaczył piątkę idących w jego stroną Gryfonów, przerwał pracę i wyszedł im naprzeciw.

- Oo, widzę, że mam gości! Zapraszam do środka, dopiero co upichciłem ciasto, zaraz wam zaparzę herbatki – powiedział uradowany, gestem zapraszając przybyszów do środka. Huncwoci śmiałym krokiem ruszyli przed siebie, jednak drzwi zamknęły się tuż przed ich nosami. Kiedy obrócili się zaskoczeni, ujrzeli Lily z różdżką w ręku.

- Żadnych herbatek! Pochwalcie się Hagridowi co zrobiliście! – wysyczała.

-Ale my nic nie zrobiliśmy. Po prostu sobie rozmawialiśmy. A potem zobaczyliśmy tego przebrzydłego Ślizgona wchodzącego do Zakazanego Lasu – powiedział Syriusz wzruszając ramionami.

- O cholibka, jakiś chłopiec jest sam w Zakazanym Lesie?! Co za głupek się tam sam zapuścił! Trzeba jak najszybciej zawiadomić Dumbledore’a i zacząć poszukiwania! – zdenerwował się Hagrid.

- Nie poszedł tam sam z siebie! Ci lekkomyślni imbecyle go podpuścili! – wtrąciła Lily.

- Przecież nie wepchnęliśmy go tam siłą! – zaczął tłumaczyć się Potter. – Wtedy za szybko i za łatwo odnalazłby drogę powrotną – dodał półgłosem, a Syriusz i Peter zaczęli się chichotać. Jedynie Remus zdawał się zachowywać powagę.

- Trzeba go znaleźć, zanim nadejdzie noc. Wtedy dopiero zrobi się niebezpiecznie – powiedział ze strachem w oczach. Huncwoci spojrzeli po sobie.

- Co robić… Lećcie do Dumbledore’a i powiedzcie mu co się stało, a ja z Kłem od razu wyruszamy na poszukiwania. - powiedział gajowy pospiesznie idąc w stronę lasu.

- Hagridzie, możemy iść z tobą! W końcu nie raz już byliśmy w tym lesie – krzyknął za nim James.

- Jak to nie raz byliście w lesie?! Z resztą szkoda teraz czasu, porozmawiamy o tym później. Zawiadomcie Dumbledore’a! – wykrzyknął, po czym zniknął w gąszczu drzew.

Peter od razu pobiegł do dyrektora, a reszta Huncwotów zaczęła się ze sobą szeptem namawiać. Zdenerwowanie Remusa wyraźnie udzieliło się pozostałej dwójce.

- W takim razie wracajmy do Pokoju Wspólnego – powiedział nagle, zbyt głośno i zbyt teatralnie James.

Lily przeczuwała, że coś kombinują, ale nie była w nastroju się z nimi kłócić. Usiadła pod jednym z drzew i wybuchła płaczem. Severus był jej przyjacielem i bardzo nie chciała, żeby stało mu się coś złego. Poza tym, była wściekła na Huncwotów. Czemu oni są tacy lekkomyślni? W ogóle nie zdają sobie sprawy z tego, że ich głupie żarty mogą się przerodzić w coś bardzo niebezpiecznego...  Myśl o tym, że jej dwunastoletni przyjaciel jest teraz sam w lesie, do którego nie bez powodu zakazano wstępu, napawała ją grozą… I Remus z takim przekonaniem opowiadał, o czyhających w nim po zmroku niebezpieczeństwach… Dodatkowo czuła się winna, bo gdzieś w głębi czuła, że to dla niej miał być ten kwiat, po który poszedł do lasu…

Dziewczyna dość długo przesiedziała pod drzewem, aż w pewnym momencie ujrzała Hagrida prowadzącego przed sobą czarnowłosego chłopca.

 - Och, Severus, tak się o ciebie martwiłam! – wyłkała podbiegając do nich i rzucając się przyjacielowi na szyję.

- Miał chłopaczyna szczęście, bo nie zawędrował zbyt daleko. Cholibka, następnym razem pomyśl kilka razy, zanim się zapuścisz  do Zakazanego Lasu. Ale dłuższe kazanie pewnie wygłosi ci Dumbledore – powiedział Hagrid klepiąc Ślizgona po głowie.

 Lily wzięła go pod ramię i ruszyli razem w stronę zamku.

- Nie musisz mnie tak podtrzymywać, dam sobie radę – powiedział chłopak uśmiechając się.

- Wiem, po prostu tak się cieszę, że nic ci nie jest! Bardzo się o ciebie martwiłam…

- Naprawdę? Całkiem miło to słyszeć. Wiesz, ja wszedłem do tego lasu, bo chciałem zerwać dla ciebie taki wyjątkowy kwiat… – wymamrotał chłopak patrząc w podłogę.

- Wszystko wiem – powiedziała Lily całując go w policzek. Severus zaczerwienił się po same uszy.

Z Huncwotami postanowiła się rozprawić później.

____________________________________

Tym razem trochę dłużej. Nie do końca jestem zadowolona z tej notki, no ale trudno.

Chciałam na początek pokazać, czemu Lily tak bardzo nie lubiła Jamesa. Od teraz będzie już ciekawiej, obiecuję :)